De compositie Morias Enkomion is geïnspireerd door het gelijknamige boek van de middeleeuwse humanist. Desiderius Erasmus. Het boek is beter bekend onder de Nederlandse titel ‘Lof der Zotheid’, waarin de godin Zotheid een lofrede over zichzelf houdt en haar eigen kwaliteiten als wedaden beschrijft. Tevens had Erasmus als het ware de narrenkap opgezet om kritiek te spuien op een aantal milieus die hij goed kende: theologen, geestelijken, vorsten en politici. Vanuit de positie van buitenstaander had hij een uitstekend vermogen tot observeren.

In de compositie Morias Enkomion valt die rol toe aan de piano; een instrument dat niet echt binnen de normale bezetting van een harmonieorkest valt en daardoor uitermate geschikt is om te reageren, provoceren en anticiperen op de klanken die het orkest maakt. In de gedaante van de Godin der Zotheid, is de piano in staat om te beschouwen, kritisch te zijn en de draak te steken.

Tegelijkertijd met het boek, was ook de algehele toestand rondom de coronapandemie een bron van overdenking en inspiratie. Begrippen als wappies, anti-vaxxers, complottheorieën, lockdown en boosterprikken werden gebruikt in een verontrustend soort loopgravenoorlog, waarin de zwakste punten van de gemeenschap boven kwamen drijven en een verregaande polarisering zich meer en meer liet gelden. Net zoals in Erasmus’ boek horen we in Morias Enkomion de Zotheid, een rol voor de piano, aan het woord. Zij beschrijft de bizarre situatie waarin we ons bevinden. Zo horen we in het orkest een brallende politicus met bizarre ideeën, vertolkt door de bastrombone. Ook horen we een sarabande-achtige melodie die we allemaal ergens van kennen, maar die telkens verandert. Dit beeldt de vervreemding uit van mensen die we eerder respecteerden en liefhadden, maar nu niet meer herkennen door een radicaliserend gedachtengoed. De opmars van de polarisering en de angst voor escalatie worden beschreven door een militaire mars die in een hoog tempo steeds moelijker te beheersen is.

Al deze zaken worden geobserveerd, beschreven, bespot en beklaagd door de piano, die zich tussen deze elementen staande probeert te houden en zichzelf hoorbaar tracht te maken. Soms schudt ze vol walging, verdriet of ongeloof het hoofd, waardoor de belletjes op haar zotskap rinkelen. Het korte sliep-uit thema dat in diverse gedaanten terugkeert, laat ons inzien hoe we het soms verdienen om door milde spot tot introspectie en inzicht te komen.